عجیب است که پس از گذشت یک دقیقه به پزشکی اعتماد می کنیم
بعد از گذشت چند ساعت به کلاهبرداری !
بعد از چند روز به دوستی
بعد از چند ماه به همکاری
بعد از چند سال به همسایه ای
اما بعد از یک عمر به خدا اعتماد نمی کنیم . . .
یه زمانی رضا خان سعی کرد حجاب را از زنان بگیرد
اما مردم در مقابلش درآمدند
رضا خان متوسل به زور شد و تا حدودی موفق شد حجاب را بگیرد زنان مجبور بودند بی حجاب وارد اجتماع شوند اما حیا را همچنان داشتند
چند وقت پیش سوار تاکسی شده بودم راننده تاکسی شخص مسنی بود کنار خیابان یه خانم با سر و وضع آنچنانی ایستاده بود راننده سوارش نکرد و رد شد بعد یه آهی کشید و به من که بغل دستش نشسته بودم گفت زنان زمان من هم بی حجاب بودند اما خیلی با حیا بودند
لخت بودند اما اگر کسی به قصد دست درازی به آنها نزدیک می شد بد جوری از خودشون می راندنش
اما امروزه زنان هم بی حجاب شده اند هم بی حیا
با سر و ضع اینجوری میان و با بی شرمی تمام خود را به نامحرم عرضه می کنند و …
بعد دوباره اهی کشید و دیگر هیچ نگفت
رضا خان کجایی ببینی بعد از تو زنان هم حجاب را از دست دادند هم حیا را
خوب راهت را ادامه دادند خووووووووب
خدا همه این بی حجاب های بی حیا را فردای قیامت با تو محشور گرداند که در کنار هم خوش باشین !!!!!!
متن زير خاطره اي از سفر به سرزمين وحي و ديار فرشتگان است. با خواندن آن لحظاتی از عمرمان را با یاد پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله متبرک کنیم.
اینجا….
به اینجا که می رسی،در میان امواج متلاطم و حیرت آور عاشقی گم می شوی..
به اینجا که می رسی ،صدای سایش بال فرشتگان را می شنوی..
اینجا از دغدغه های مادی دنیا و کینه های خاکستری آن هیچ خبری نیست..
اینجا اشک غم با شوق و احساس در هم آمیخته شده…
راستی اینجا چقدر نفس کشیدن غنیمت دارد…
اینجا چقدر حسرت داری که ساعتها ناگفته های دلت را برای محبوبت با زبان اشک بیان کنی و هیچ کس با اشاره به تو نگوید:ایرانی!بلند شو…
اینجا روبروی بقیع،فقط کوچه های بنی هاشم و مظلومیت حسن را نمی بینی بلکه سنگینی غربت بهانه آفرینش گلویت را سخت می فشرد…
اینجا صدای شکستن دلها بسیار می آید..
اینجا صدای امن یجیب و ناله های أستغفر الله وتُب علینا بسیار می آید..
اینجا کنار غربت بقیع،ناله های یا حسین و یا زینب بسیار می آید..
اینجا تنها نشستن و با چشم غلطیده در اشک نگاه کردن و هق هق گریه،عجب طعم خوشی دارد..
اینجا آوارگی و شیدایی با پای برهنه بر زمین گرم و مقدسی که رحمه للعالمین بر آن قدم گذاشته،چه لذتی دارد..
اینجا ناله های زهرا و درد دل های علی وجودت را ذوب می کند…
اینجا آتش گرفتن درب خانه علی را می بینی.اما نه!…احساس سوختن به تماشا نمی رسد..آتش بگیر..
اینجا هیچ چیز به اندازه اشک،انسان را به خدا نمی رساند..
راستی که اینجا چه بهانه عزیزی برای عاشقی داری..
اینجا نمی دانی به کدامین بارقه نور خیره شوی! این سرگردانی آزارت میدهد..
اینجا حس کودک یتیمی را داری! اشکهای خسته از غربت شیعه را با گوشه لباست پاک میکنی ولی هرچه می گریی آرام نمی شوی!
اینجا غربت مدینه،درد سنگینی را بر دلت وارد می کند که اشکهای بی امان آن را تسکین نمیدهد..
آری! اینجا مدینه با هوایی بارانی از ابرهای غم و اندوه و غربت است.
مدینه!..کاش دیدن تو تمام شادی هایم را از یادم نمی برد!
احساس می کنم که قلب تو در تاب و تب این غم گران،در هوای غبار آلود سینه ات،می خواهد از تپش بایستد.
می خواهم بگویم اینجا…
اینجا حضور صاحب الزمان را می شود احساس کرد..
به اینجا که می رسی غمگینانه پاهای خویش را برهنه می کنی تا اندکی از نیروی ملکوتی رسول الله را از این سنگ فرش های متبرک به خویشتن جذب کنی،آرام و متین در حریم پیامبر خدا قدم بر می داری و مرتب رب ادخلنی می خوانی و اشک می ریزی تا خود را روبروی باب جبرئیل برسانی و چون به اینجا میرسی و چشمت به نگین سبز خاتم آفرینش ،متبرک می شود،زمزمه های عارفانه ات در میان هق هق گریه ها و تکان تکان شانه هایت اندک اندک گم می شود.آخر اینجا اوج تمام غربت هاست….
به اینجا که رسیده ای،دنیا برای تو تمام شده است..
اینجا مدینه است!غمناک ترین شهر تاریخ…
رقیه رحیمی طلبه سطح سه
