​اللَّهُمَّ فَكَمَا أَمَرْتَ بِالتَّوْبَةِ وَضَمِنْتَ الْقَبُولَ وَحَثَثْتَ عَلَى الدُّعَـآءِ وَوَعَدْتَ الاجَابَةَ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدِ وَآلِهِ وَاقْبَلْ تَوْبَتِي وَلاَ تَرْجِعْني مَرجَعَ الغَيبَةِ منْ رَحْمَتِك إنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ عَلَى الْمُذْنِبِينَ، وَالرَّحِيمُ لِلْخَاطِئِينَ الْمُنِيبِينَ.(خدايا، همچنان كه ما را به توبه فرمان داده‌اي و پذيرفتن توبه را بر عهده گرفته‌اي و همان گونه كه ما را به دعا برانگيخته‌اي و اجابت آن را وعده فرموده‌اي، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و بازگشت مرا به سوي خويش آغوش گشاي، و مرا با نااميدي از رحمت خود برمگردان. اين تويي كه گناهكاران را مي‌پذيري و با خطا پيشگانِ بازگشته از گناه مهر مي‌ورزي.)《صحیفه سجادیه دعای سی یکم ،فراز بیست و ششم》

خداوند متعال زندگی انسان را با بایدها و نبایدهایی آمیخته و بدین وسیله او را برای رسیدن به هدف والای آفرینش یاری نموده است اگر بنده ای نبایدها را انجام داد و زمانی از کار خود پشیمان شد ،رحمت خداوند چنان بی انتهاست که راه را برای هیچ یک از بندگان خود نبسته و بدکارترین آنان را نیز از رحمت خود مایوس نمی کند هر انسانی در هر جایگاهی فرصت بازگشت دارد و این بازگشت همان توبه است.